Momo, Michael Ende
Sonunda momo'onun gerçek sesini duydu."Bizi kimse tanımamalı" diyordu ses uzaklardan yankılanır casına, "bizim varlığımızı hiç kimse bilmemeli... ve ne yaptığımızdan ne varlığımızdan haberdar olmamalı... bizi kimse bilmediği takdirde işimize yürütebiliriz... insanların yaşamlarının saatler dakikalar saniyeler aşırmak çok da güç bir iş... çünkü onların tasarruf ettikleri her an, onlar için bir kayıp, bizim içinse kazanç... onları biriktiriyoruz... onlara muhtacız... zamana doymak bilmeyiz... ah zamanımızın ne değerli olduğunu sizler bilmezsiniz ama biz iyi biliriz... sizleri kemiklerinize kadar sömürürüz...hep daha fazlasını... daha daha fazlasını... Çünkü biz de çoğalıyoruz .. daha çok... gittikçe daha çok... Bu son sözler Duman adamın ağzından bir hırıltı gibi çıkmıştı Şimdi ağzını iki eliyle sımsıkı kapatıyordu gözleri yuvalarından dışarı fırlamış momo'ya bakakalmıştı.
0 Yorum :
Yorum Gönder